#BEL7

Op 27 mei 2017 startte de zevende staatshervorming van de burger met de terugtrekking uit het Europees begrotingspact.

Onder #BEL7 verzamelen wij bijdrage in het debat. Eerste bijdrage is van de hand van Andy Vermaut.

Pleidooi om te komen tot een 7de staatshervorming door Andy Vermaut
INLEIDING
Er is vooral een vertrouwenscrisis.
Iedereen wil het ons constant doen geloven. Iedereen, als we onze kranten er op nalezen, dan leven we in een ongelofelijke tijd van allerlei crisissen. Het zijn niet de kranten die daarvoor verantwoordelijk zijn, maar de mensen die momenteel de politieke lijnen uitzetten en dit alsmaar herhalen. Het woordje crisis wordt heel lichtelijk gebruikt en misbruikt. De grootste crisis, naast de zeer reële milieu, klimaat en biodiversiteitscrisis die echt wel ons bestaan kan aantasten, is het vertrouwen in onze instellingen en in onze organisatie van onze staat zelf.
Er wordt ons gezegd dat we bloot staan aan een ongelofelijk immigratie, maar uit de cijfers die ik via Jan Hertogen kon op de kop tikken, blijkt dit alles niet te kloppen.
De gevestigde media en de gevestigde partijen willen u alleen maar doen geloven dat we in tijden van crisissen leven. Een existentiële vertrouwenscrisis bedreigt, net als die vermelde klimaatcrisis, vooral het voortbestaan en de sociale cohesie in de samenleving.
Maar wat is de perceptie: mensen hebben het gevoel dat grenzen niet langer worden verdedigd. We staan bloot aan massale immigratie die we niet aankunnen en de terreurdreiging neemt steeds verder toe. Dat is hetgeen waar diegenen die de politieke lijnen uizetten constant over spreken, terwijl dit alles verengt en de samenleving kapot aan het maken is, maar ook onze essentiële grondrechten bedreigd.
Meer en meer wordt onze soevereiniteit overgeheveld naar de Europese instellingen in Brussel, we hebben steeds minder over onze eigen samenleving te vertellen en te zeggen. De euro destabiliseert heel Europa en vernietigt zelfs het Zuiden van Europa. De kwaliteit van het onderwijs lijkt niet te verbeteren en de gezondheidszorg en sociale zekerheid gaan gebukt onder zware besparingen en tegelijkertijd worden de uitgaven voor defensie opgekrikt. Er moet nu echt iets veranderen in België en op het Europese continent. De grondwetten zijn vaak geen motor meer waaraan andere wetten en Europese verdragen dienen te voldoen en vaak hebben we te maken met een beleid dat vanuit Europa wordt gedicteerd. Datzelfde Europa dat zich laat dicteren door de lobbymachines van sommige grote multinationals. Allemaal hebben we het gevoel dat we afstevenen op een politiek waarin de politiek niet meer ten dienste staat van onze mensen, van u en ik. Deels klopt deze perceptie ook. Europa kampt inderdaad met een democratisch deficit als het om de invloed van de lobby’s gaat, en de nationale grondwetten zijn al zeer zeker geen vast anker meer dat zekerheid in ons maatschappijmodel brengt.
Als vertegenwoordiger van de enige grondrechtenbeweging in België handel ik vanuit een totaalvisie op de grote problematiek die zich nu in het Federale België afspeelt, maar die ook veel andere landen in Europa geselt. De achterliggende oorzaak van de vertrouwenscrisis is het politieke systeem zélf dat zich opnieuw moet uitvinden.
We moeten de Belgische fundamenten die in onze grondwet aanwezig zijn, opnieuw eren en naleven. Een land dat zijn grondwet verkoopt aan Europa, of aan de economische groepen die het Europese beleid te zwaar bepalen, en zijn eigenwaarde verliest, verliest ook zijn geloofwaardigheid ten opzichte van zijn burgers. Wij zijn het volk, wij eisen een andere staat, vandaar dat wij keihard werken aan een concept van een zevende staatshervorming waar elke burger aan zal kunnen meewerken. Eerst moeten we daarvoor enkele problemen goed definiëren.
De particratie
Op politiek vlak is er in België sprake van een particratie: een zeer kleine groep partijbonzen die de touwtjes stevig in handen houden en de politiek bepalen in de partijbureaus en zo wezenlijke verandering heel vaak fnuiken. Op economisch vlak worden onze bedrijven en hun werknemers bestuurd volgens de staatsmodellen van pre-democratische krijgsheren. Wij overstijgen met onze grondrechtenbeweging de links -en rechts tegenstellingen. De politieke tenoren van vandaag en ook veel van onze mediabedrijven houden het politieke systeem heel erg gesloten voor totaal nieuwe invalshoeken en heel vaak ook voor nieuwe ideeën en zelfs voor nieuwe krachten. Ze zijn bij uitstek korte-termijn geörienteerd tot aan de volgende verkiezing en stellen de aantrekkelijkheid bij hun of hun gewenste electoraat boven het algemene belang of de eigen ideologie. Deze politici vormen een bijna gesloten groep waarvan er heel wat meedraaien in een mandaten-carrousel, waar vooral heel wat meelopers, ja-knikkers en opportunisten komen bovendrijven die het nogal eens aan echte visie en moed ontbreekt. De visie is vaak van minder belang. Vanuit deze particratie en vanuit het electorale partijbelang wordt veel geregeld. Het zijn heel vaak de partijbonzen die de functies regelen en tevens ook de kandidaten naar voren schuiven en het beleid gaan bepalen in een selecte kring van mensen. Van de beoogde veranderingen waar onze politici al jaren over spreken is er weinig te zien. Heel vaak gaat het particratisch belang boven de belangen van de mensen en de mensen in de partijen zelf zijn heel vaak ook heel erg gebonden en kunnen moeilijk een eigen stem hebben. Dat is de realiteit van de particratie. Binnen de bedrijven is de realiteit dat werknemers minder inspraak hebben dan werkgevers of eigenaars, raden van bestuur, aandeelhouders, al zijn ze allebei mensen en belanghebbers bij het functioneren van het bedrijf. Het wordt pas heel erg als ondemocratische instellingen, zoals bedrijven en haar captains-of-industrie, het politieke beleid zelf via de particratie en haar invloed erop gaan aansturen. Dit moet nu echt anders en veranderen. Het bestuurlijk systeem is ondertussen volkomen achterhaald, alle vele staatshervormingen ten spijt. Het heeft de politiek zeker niet dichter bij de burger gebracht en de kloof is groter dan ooit te voren. Onze zo geheten democratie is alleen maar verder afgedwaald en het vertrouwen in de politieke instellingen zit opnieuw op een historisch dieptepunt. Iedereen heeft het gevoel dat de partijpolitiek in een stervensfase is beland, vandaar dat er ook overal burgerlijsten opduiken, omdat de burger het gehad heeft met het politieke establishment van vandaag met een totaal gebrek van inspraak bij onze burgers.

Particratie is echter een logisch gevolg van de manier waarop onze democratie, zuiver representatief, is georganiseerd. Om representatief te zijn moet men zich organiseren tot grotere structuren (noem dit partijen, vakbonden, .) die een grotere achterban kunnen claimen en daardoor een grotere stem in het kapittel te hebben. Zolang deze structuren zich bottom-up door hun achterban laten aansturen is dit OK, en doen ze effectief aan vertegenwoordiging. Zodra dit is losgekoppeld, door bijvoorbeeld partijfinanciering op zijn Amerikaans in handen van eigenlijk industriële actoren te leggen of door zich ondergeschikt te stellen aan een maatschappelijke financiële toplaag zoals al eens gebeurt, of door de hybris waarbij partijen hun electoraat kneden en via slimme communicatie en marketing werven, in plaats van er zelf door gekneed te worden, steunt een partij enkel op zichzelf en is een meer gevaarlijke vorm van particratie ontstaan.
Vandaar dat er noodzaak is om de politiek ook grondig te hervormen en meer aansluiting te doen vinden bij de echte noden van onze bevolking. Daarom zijn bindende referenda (een overstap naar een meer participerende vorm van democratie) over soevereniteit van primordiaal belang evenals rechtstreeks gekozen burgemeesters, schepenen en ministers. We pleiten ook voor meer open transparante sollicitaties voor publieke functies, en veel meer publiek inzicht en educatie in de publieke besluitvorming voor wetsvoorstellen die iedereen online kan volgen en commentaar op kan geven. Er is in ons federaal België super veel knowhow aanwezig maar dat komt niet op de juiste posities terecht in de samenleving, denken we onder andere aan het G-1000 initiatief van David Van Reybrouck waar de politieke tenoren eigenlijk niks mee heeft aangevangen. De politiek blijft maar aanmodderen, maar we zien wel dat onze grondrechten door deze particratische manier van werken, worden kapot gemaakt.
De grondrechtenbeweging wil zich dus aansluiten een vernieuwingsbeweging en het politieke idee doorbreken van een partijpolitiek die het partijbelang boven het algemene belang dient. Ook wil deze grondrechtenbeweging zwaar inzetten op verbetering van het onderwijs en de zorg. Om te participeren aan het democratisch proces moeten mensen hier via onderwijs toe de mogelijkheid geboden worden. Geen nieuw idee, in de negentiende eeuw heette dit ‘volksverheffing’, in de twintigste de ‘strijd tegen verkleutering’ en in de eenentwintigste mag dit ‘contra-populisme’ heten.
Vaak stellen we ook veel te veel bestuurslagen vast die handenvol geld kosten, denken wij bijvoorbeeld aan onze senaat die veel geld opslorpt, terwijl de machtsconcentratie bij de partijbonzen zit. We zijn tot de conclusie gekomen dat de enige manier om het systeem te veranderen vanuit een burgerinitiatief moet komen. We moeten uiteindelijk zelf een groep vormen om deel te nemen aan het politieke proces om er voor te zorgen dat we gehoord worden en dit samen met burgers die willen meewerken aan de 7de staatshervorming. Ons geluid is een noodzakelijk geluid voor iedereen die democratische opvattingen heeft. We heten dan ook iedereen die hieraan wil meewerken van ganser harte welkom binnen onze grondrechtenbeweging.

Presentatie:
De 7de staatshervorming van de burger zal er zijn van en door het volk georganiseerd.
De 7de staatshervorming zal sociaal zijn of niet zijn.
De 7de staatshervorming zal het idee van klassen van mensen verlaten, de werkende klasse, de achtergestelde sociaal economisch klasse, de kansengroepen, maar het zal mensen versterken ongeacht de klasse waarin anderen hen willen indelen.
De 7e staatshervorming heeft een egalitaire insteek waarbij geen voordelen worden toegekend (direct of indirect) op basis van sociale rang of financieel vermogen. De 7e staatshervorming is in deze zin door en door democratisch.
De 7de staatshervorming moet de instellingen versterken en de grondwet opnieuw als leitmotiv van de organisatie van de samenleving in het Federale België naar voor brengen.
De 7de staatshervorming moet er komen met de inbreng van wij het volk en deze 7de staatshervorming moet België aanpassen aan de 21ste eeuw!
De 7de staatshervorming moet onze totale staat hervormen naar de eisen van wij het volk, want dat zijn wij. Wij zijn het volk. En inderdaad, de staat hervormen is macht geven aan de burger en dus ook meer controle toelaten van wij de burgers op de politieke organisatie en het politiek proces in het algemeen. De openbare orde garanderen kan door de gemeenschappelijke openbare diensten te versterken en tegelijkertijd zo de rechten van iedereen tot een rechtvaardige deelname aan de samenleving te versterken.
7de staatshervorming moet het vertrouwen in de politiek als middel om onze maatschappij te organiseren reanimeren en zorgen voor een respectvolle, verbindende en prachtige toekomst van wij het volk en onze kinderen. De 7e staatshervorming moet hiertoe ook de macht van het besturen opnieuw claimen en via de politiek bij het volk leggen in plaats van dit uit te besteden aan de markt.
De 7de staatshervorming moet het bestaan van de democratie zelf versterken en er eindelijk echte inhoud aan geven. De 7 de staatshervorming van de burger moet inderdaad de soevereiniteit herstellen die door illegitieme supranationale instellingen werd gefnuikt: EU,NATO en de Europese Centrale Bank (euro). Soevereiniteit gaat democratie vooraf en moet steeds het uitgangspunt zijn om een democratie waar te kunnen maken. Als de soevereiniteit van ons land onder druk komt te staan, heeft dit een directe impact op de werking van de democratie binnen ons land en het democratisch gehalte van de democratie. We kunnen democratisch aansturen en bijsturen wat reeds voor ons aangestuurd wordt van buiten uit. De strijd voor “herdemocratisering” moet daarom gebeuren binnen de soevereine macht van onze staat en parallel daarmee binnen de bovennationale structuren waarbinnen we op Europese schaal samenwerken. Een democratie mag geen hol woord zijn en toch stellen we vast dat aan de soevereiniteit van alle naties in Europa wordt gesleuteld en dat supranationale organisaties en instellingen juist de soevereiniteit, de basis en de hoeksteen van onze democratie inperken en overnemen, en dit doen vanuit een democratisch deficit. Dit kan niet de bedoeling zijn en daarvoor moeten mechanismen in de grondwet komen om de soevereiniteit terug naar het nationale niveau te brengen, enkel met als doel om zo de democratie terug naar onze natie, naar het parlement en uiteindelijk naar de burgers zelf te brengen.
En inderdaad om tegen te gaan dat er nog en nog meer nieuwe soevereiniteit wordt overgedragen dient een referendum verplicht te worden gesteld bij elk verdrag waarmee verdere soevereiniteit (of verdere democratische impact) wordt overgedragen. We begrijpen niet dat onze soevereiniteit of ons democratisch recht wordt verhandeld. Het volk moet de soevereiniteit hebben en het parlement noch regering mag dit niet zomaar weggeven. De vertegenwoordigers van het volk mogen de soevereiniteit niet verkopen omdat ze de vertegenwoordigers zijn, want dan perken ze democratie volledig zelf. De soevereiniteit van het volk mag niet zomaar door een parlement worden weggegeven zonder inspraak van het volk. Dat is iets waarmee er in de voorbije jaren te licht is omgesprongen.
Daarnaast moet het verankerde internationaal ‘recht’ dat momenteel direct doorwerkt in de Belgische rechtsorde, worden omgezet naar een dualistisch stelsel (zoals in Duitsland), waarbij internationale afspraken pas geldend worden in de Belgische rechtsorde, wanneer die zijn omgezet via een omzettingswet die in alle parlementen van het land moet worden goedgekeurd (zoals wel bij Europese Richtlijnen maar niet bij Europese Verordeningen van toepassing is, en allerminst bij internationale verdragen). Het project van 7 de staatshervorming wil ook enkele kernwaarden definiëren in onze grondwet, om de soevereiniteit van het volk en de grondrechten van burger, burgermaatschappij, overheden en moeder natuur terug op het voorplan te brengen.
Eindelijk is ze hier, de beweging, de grondrechtenbeweging die identiek met de wil van het volk de staat wil hervormen en terug respect opeist voor de grondrechten, vervat in onze grondwet. De wil van het volk is niet een vooraf gemaakt programma. Niemand kan claimen zomaar die wil van het volk te kennen of te representeren. De wil van het volk drukt zich uit in het democratische proces, via participatie, representatie en directe democratie. Het beleid is een resultaat dat via de bemiddeling van staat en politiek de wil van het volk blijkt te zijn.
Het geheugen van onze mensen is totaal niet kort, de mensen zijn niet naïef en vaak gaan we moeten opbotsen tegen enorme vooroordelen over de noodzaak aan een 7de staatshervorming. Heel wat mensen zijn die staatshervormingen eigenlijk een beetje beu aan het raken ( de 6 staatshervorming was in dit land eigenlijk een teken van de implosie van ons politiek regime), omdat het vaak een instrument van politiek opportunisme heeft bevat, die weinig voeling had met de realiteit van wij gewone mensen.
Toch stellen we vast dat heel wat mensen wel in het verleden te vinden waren voor een staatshervorming. Heel vaak werd dit met weinig inspraak van het volk gerealiseerd om een Vlaamse of Waalse nationalistische identiteit te versterken, met Brussel als pasmunt.Vandaar dat we ervoor kiezen om te stellen dat de 7de staatshervorming, niet zomaar één van die staatshervormingen uit het rijtje is. Ze is wat het woord zegt: de totale (her)vorming van de staat, van en door het volk en van en door de mensen die betrokken zijn en met een luisterend oor naar alle betrokken spelers.

In deze 7de staatshervorming willen wij inderdaad naast het idee van een koppeling van een soevereiniteitsclausule aan internationale verdragen en het onderzoeken van de grondwettelijke aanpak, ook de noodzaak voor een referendum koppelen wanneer bevoegdheden worden overgedragen aan supranationale instellingen, autoriteiten of nog op te richten bilaterale, multilaterale instanties en vooral ook wanneer deze verdragen onze algemene voedselsoevereiniteit, voedselveiligheid en gezondheid in het gedrang brengen.
Het kan niet dat een land de volledige voeling verliest met haar bevoegdheden, om zo de democratie opnieuw te omzeilen. Iets wat in Europa al een lange tijd bezig is, iets waar we iets moeten aan doen, omdat de realiteit heel vaak niet uitgaat, vanuit de belangen van het volk. Als wij stellen te spreken over de belangen van het volk, moeten we deze ook onderverdelen in meerdere categorieën. Met andere woorden: we moeten het volk duidelijk in de grondwet omschrijven en hen rechten toekennen via de grondwet om op te komen voor de soevereiniteit en tegelijkertijd de deelname in het beleid versterken, niet alleen via het bindende recht van referenda, maar door een grotere betrokkenheid in het algemeen.
Vandaar dat het de bedoeling is om bepaalde werknemersrechten ook te verankeren in de grondwet. Bedrijven moeten afstappen van een bestuursmodel waarbij alle macht bij de bestuurders, eigenaars of aandeelhouders ligt, maar waarbij de werknemers onvervreemdbare rechten hebben om individueel of georganiseerd medezeggenschap te claimen op het bedrijf. We gaan niet zo ver om democratie te eisen binnen de bedrijven maar vinden minstens dat werknemers alle mogelijkheden moeten hebben om soeverein hun belangen te verdedigen via de economische impact die ze kunnen uitoefenen. Ook al zijn de vakbonden geen vragende partij voor een grondwettelijke verankering van deze werknemersrechten, toch geloven we dat het nuttig is voor de organisatie van onze maatschappij om via sociale clausules essentiële elementen zoals de index voorgoed in de grondwet verankerd moeten worden. De index is een verbod voor werkgevers om hun werknemers collectief te verarmen ten opzichte van de levensduurte, het is een recht op loonsbehoud.
De 7de staatshervorming wil ik o.a. ook ten dienste stellen van onze landbouwers, omdat zij in wezen heel vaak slachtoffer zijn van maatregelen, die de belangen van hen zelf, maar ook van ons volk in het algemeen ondergraaft. De problemen waarmee onze landbouwers te kampen hebben , zijn talrijk: hoge prijzen voor de gronden, hoge pachten, meer rechtsonzekerheid, meer bestaansonzekerheid. Onder voedselsoevereiniteit begrijpen we niet de totale lokale zelfvoorziening, zoals die ook voor quasi even levensnoodzakelijke energievoorziening ook niet bestaat, maar wel de mogelijkheid van het volk om zich democratisch los te rukken van de wereldwijde agro-voedingsindustrie van het type Monsanto en autonoom te kiezen voor wat gezond, lokaal, duurzaam, seizoensgebonden en nuttig voor de eigen boeren is. Gezien voedselsoevereiniteit ook en belangrijk begrip is, moet dit grondwettelijk verankerd worden, met medewerking van de landbouwers, ook moet de overheid landbouwcoöperaties ondersteunen.

We moeten een politiek voeren die voor voedselonafhankelijkheid, of minstens democratische controle op de oorsprong van ons voedsel, kan zorgen, vandaar dat er een grondwettelijke sectie voor de landbouw in de grondwet dient opgenomen te worden. Ook zou het goed zijn, om de bevoegdheid van landbouw volledig te herfederaliseren, om zo tot eenvormig beleid te komen. Dit is slechts een aanbeveling, maar het platteland en de landbouwgronden kunnen enkel zo een grondwettelijke bescherming komen. Iemand moet het opnemen voor onze landbouw die in nood verkeert en haar de kans geven zich in te bedden in een duurzaam beheer van onze natuurlijke hulpmiddelen en de enige reële grondstof waarover we beschikken.
De 7de staatshervorming wil ik ook ten dienste stellen van de mensen die sociaaleconomisch zijn achtergesteld en die door het besparingsbeleid in ons land naar een nog moeilijker bestaan evolueren. De sociaaleconomisch achtergestelde mensen die een grote groep vormen in ons land, dienen mee betrokken te worden in het vormgeven van het beleid voor hen en er mag niet langer op hen bespaard worden.
De vakbonden en andere manieren waarop mensen zich organiseren ter bescherming van hun werknemersrechten, dienen ook grondwettelijk verankerd te worden en beschermd bij de 7de staatshervorming, om er voor te zorgen dat ze niet worden ontbonden. Er dient voor de vakbonden een grondwettelijke bescherming te komen, die moet opgenomen worden in onze grondwet.
De 7de staatshervorming wil ook de transparantie op lokaal vlak verhogen en de gemeentelijke autonomie die ook bedreigd is door de overdracht van bevoegdheden aan Europa, terug meer gemeentelijke autonomie op de agenda zetten, zeker en vast wat de budgettaire autonomie betreft. Ook een stop aan de wildgroei van tussenniveaus via intercommunales en andere samenwerkingsverbanden waarop de democratische controle ontbreekt.
Daarnaast moet de 7de staatshervorming ook ingrijpen om de samenleving beter te organiseren. Daaronder denk ik vooral ook aan het onderwijs, die dringend hervormd moet worden en moet inspelen op de basis van burgerschapsvorming met o.a. ook vrijwilligerswerk, aandacht voor duurzaamheid, voor de landbouw en voor het verruimen van de algemene kennis rond voedsel, gezondheid en lichaam .
Vandaar dat de grondrechten hier ook deel van uit kunnen maken en deze grondrechten dienen dus ook uitgebreid te worden.
De 7de staatshervorming moet ook de macht van het parlement in het algemeen versterken als controleur van de regering en niet verzwakken, zoals steeds weer is gebleken. Ook hier beperken tot parlement tegenover EU-verdragen.
Vandaar dat we de uitvoerende macht ook opnieuw en beter moeten herdefiniëren. Ze mag geen negatie van de belangen van het volk in zich dragen. Mensen die hierop worden betrapt, inzake belangenvermenging, aannemen van steekpenningen op gelijk welke manier en hiervoor worden veroordeeld, moeten voorgoed uit de politiek geweerd worden. Ook afhankelijkheid van industriële of financiële lobby dient actief geweerd te worden.
1.Enkele ideeën die ik gesprokkeld heb en die eventueel deel kunnen uitmaken van een 7de staatshervorming die door de burgers wordt getrokken.
Ik ben er ook 100 procent van overtuigd dat de hervorming van het “particratische” model in België en Europa geen sinecure is, aangezien veel partijen totaal geen belang zien in het hervormen hiervan en de partijbonzen hier akkoord moeten mee gaan. Het is al zeker geen sinecure om het “particratische” model open te breken. Om een begin te maken daarvan, moeten we eindelijk echt iets doen aan de politieke benoemingen. Dat kan een start zijn. De publieke functies moeten op een andere en meer efficiëntere manier ingevuld worden in alle mogelijke transparantie, openheid en vooral openbaarheid. Er moeten meerdere garanties ingebouwd worden om belangenvermenging tegen te gaan zowel ten aanzien van politieke partijen als ten aanzien van industriële groepen. Dit kan door bijvoorbeeld een totaal cumulverbod in te voeren, tussen overheid en bedrijven en vice versa. Dat kan al een stap in een goede richting zijn. Het is zeker en vast niet voldoende, maar moet nu eens echt werk van gemaakt worden.
Tot slot:
We geloven in het Europese project. Dit project is in staat, niet alleen om de vrede te bewaren, maar ook om achterblijvende lidstaten mee te trekken in de Europese vooruitgang, bijvoorbeeld op vlak van milieubescherming. Wanneer goed toegepast is Europa een zeer nuttig instrument dat tot reële vooruitgang kan leiden. Op een moment echter dat Europa aan de hand loopt van haar lobbygroepen en economische beslissingen doorduwt die leiden tot verarming van mensen en landen, tot vergroting van de kloof tussen rijk en arm of tot afbouw van de democratische controle over onze levenskwaliteit, onze voedselveiligheid, ons leefmilieu of ons welzijn als werknemer, consument of mens, op dat moment wordt Europa een bedreiging voor de democratie en is het toe aan eenzelfde interne herdemocratisering die we ook voor het eigen land opeisen in de 7de staatshervorming. Naast, en parallel met een ‘staats’-hervorming is er nood aan een Europa-hervorming. Met een meer democratisch werkend parlement dat macht opbouwt ten koste van de Raad en de Commissie. Met hogere transparantie in haar besluitvorming en met meer directe democratie waaronder Europa-brede referenda over belangrijke economische of politieke beslissingen.
Project voor een 7de staatshervorming
De Grondrechtenbeweging
Andy Vermaut
Oostendestraat 1
8600 Diksmuide
Wil je hieraan meewerken, mail mij dan op andy.vermaut1@telenet.be